jules, it’s really getting time for you to update your diary. 11 months and counting.
So many people no longer seem to update their diaries. I, myself, am posting my first entry in more than two weeks.
Back in 2000, it seemed like everyone was posting here. The updates were fast and furious. I guess the passing of the age of innocence of open source software left many people feeling disenfranchised and with no sentimental attachment to the more frivolous aspects of the scene, such as Advogato.
The bash completion project continue to gather momentum, with some 14,000 URL hits on Freshmeat now. I’m not getting as many patches as I’d like, though.
gcc completion still needs to be done; someone should add comprehensive dpkg support for Debian; rpm completion needs to be broken out into smaller functions, so that rpmbuild and rpmquery can easily be covered.
Much more work could be done, but I guess not many people spend their time hacking shell code if they have the choice. I should really be devoting more time to other pursuits, too.
I’m vaguely considering a week in The Netherlands, probably in late April or early May. Getting there for Koninginnedag would be nice.
Inmiddels is het avontuur hier zo goed als afgelopen, wat mij betreft.
Toen ik hier kwam wonen in maart 2000 was alles ongekend spannend. In hartje San Francisco wonen tijdens de explosieve groei van opensource software en de dotcoms, werken voor een bedrijf als Linuxcare met collega’s die zich tot de beste hackers ter wereld mochten rekenen. Na de Red Hat-fiasco was ik toch eindelijk wel terechtgekomen. Misschien zou ik zelfs een paar centen maken op de beurs, maar dat interesseerde mij niet zo erg veel.
Ik had het idee dat ik in het oog van de orkaan zat. Alles was nieuw; alles was superspannend.
Toch vervaagt na verloop van tijd iedere bevlieging en deze vormt daar geen uitzondering op.
Open source stortte in, collegavrienden werden ontslagen, visumellende zorgde voor veel hoofdpijn. Andere verschijnsels van persoonlijke stress droegen bij aan een gevoel van vervreemding in dit anders toch al heel vreemde omgeving.
Om een lang verhaal genadig kort te maken, ik heb het hier wel gehad. Ik heb het gevoel dat als ik er straks niet bewust tussenuit duik, ik op de een of andere onbewuste manier toch voor mijn eigen lot zal zorgen door de boel te verzieken.
Vooral na elf september vind ik dit een gestoord en onprettig land om in te wonen. Het is niet moeilijk om eerstehands aan te zien waarom dit volk (maar vooral zijn regering) alom gehaat wordt.
Tja, niet dat ik dat niet begreep toen ik nog in Nederland zat, maar toen kon je tenminste naar de tv wijzen en zeggen van, “Kijk, die gekken Amerikanen zijn alweer bezig.” OJ Simpson, een oorlogje hier, sancties daar, niet meedoen aan een verdrag ergens anders. Altijd hebben die klojo’s hier hun vingers in andermans zaken, en wordt de wereld hier nou een beter op? Zet je televisie of radio aan en beslis zelf, zou ik maar zeggen.
Ik zou op dit moment in mijn leven ongelooflijk gelukkig moeten zijn, maar dat ben ik niet. Het enige waaraan ik kan denken is teruggaan naar Nederland en een paar maanden op mijn reet zitten, opnieuw ontdekken waarom ik van Nederland en vooral Amsterdam hou, misschien een nieuwe computertaal of twee leren.
Historisch gezien zijn de periodes van werkloosheid altijd de drukste geweest van mijn leven. Op geen ander moment krijg ik zo veel voor elkaar, leer ik zo veel nieuwe dingen, produceer ik zo veel, vind ik mijn levenslust terug, bouw ik zin in het werk weer op.
Na twee harde stressvolle jaren in de VS ben ik op. Ik heb niets meer te bieden aan mijn omgeving hier en kan er zelf ook niets meer uit putten. De enige gedachte die dag in dag uit door mijn hoofd spookt is wegkomen hier uit die zooi. Als ik me nu kon terugtrekken, kon dit alles nog makkelijk de geschiedenis ingaan als een heel bijzonder, merkwaardig hoofdtuk in mijn leven.
Ik ben gewoon weer aan vernieuwing toe. De rups moet weer vlinder worden, om het maar zoetsappig uit te drukken.
Misschien gaat dit gevoel uiteindelijk weer vanzelf over. Ik hoop het natuurlijk wel, maar kan niet ontsnappen aan het geloof dat het toch wel veel meer is dan alleen een gevoel. Stay tuned.
